هادی هزاوه ای در گستره ای متنوع از تجربه ها حرکت می کند؛ بارها دست به آزمونهای ناب می زند و سپس آنها را رها میکند؛ رفتاری که از روح بیقرار او در هنر و بی ثباتی زیسـت شخصی اش حکایت دارد.
در نمایشگاه حاضر، او آثاری ارائه کرده که جهان ذهنی اش را با تکیه بر وجوه هندسی و ژئومتریک، اما در بستری آشفته و نامنظم، به تصویر می کشد. هزاوه ای هنر ایرانی را مبتنی بر محاسبات ریاضی، نظم درونی و اشکال دقیق میداند که در پیوند با مفاهیم هستی معنا می گیرند. از همین رو در هر یک از این نقاشی ها لایه هایی رازآلود و پنهان حضور دارد؛ همان ویژگی ای که در شخصیت خود هنرمند نیز دیده میشود.
در گروهی دیگر از آثار، هزاوه ای با ارجاع به ادبیات و شعر فارسی تجربه ای تازه می آفریند. انتخاب شاعر و مضمون شعرها با جهان بینی و شیوه زیست او هم نواست. دست نوشته هایی که در حاشیه تابلوها می آید در کنار ضربه گذاری های محکم و کوبنده، نوعی زیبایی شناسی برآمده از سنت و هویت ایرانی را زنده می کند، بی آنکه بر معاصر «بودن» تظاهر یا اصراری داشته باشد.
او در دل این بیان تصویری، همچنان دل بسته ی گذشته و سنتی است که خود را وامدار آن می داند. رنگها در بیشتر آثارش از سالها زیستن در کویر سرچشمه می گیرند. هزاوه ای زندگی را آسان و روان می بیند و با خوش خیالی از کنار سختی ها می گذرد؛ این رهایی و آسودگی را میتوان به خوبی در آثارش نیز سراغ گرفت.
