“سکوت پر هیاهو”

سکوت، هیاهو؛ این بازیِ کلمه‌ها نیست، این‌جا میدان تصویر است و کار ما خوانش تصویر؛ اما مگر برای توصیف تصویر، گریزی از کلمه داریم؟ ما برای توصیف تصویر کلمه انتخاب می‌کنیم و برای توصیف کلمه، تصویر خلق می‌کنیم. اما این فقط وقتِ هشیاری‌ست که می‌توان این دو را از هم جدا کرد، وقتی سرگرم ادراک شهودی جهانیم به‌راستی نمی‌دانیم کدام فرم کلمه است و کدام یک، تصویر.

جهان تصویری فاطمه رادپور سرشار از کلمات است، سرشار از جزئیات؛ اما نه به‌عنوان سعی هنرمند در پرداخت پرطمطراق یک اثر، بلکه به مثابه بازنمایی روحیه شخصی هنرمندی که گویی با اصرار بر جزئیات، ریاضتی می‌کشد تا حرف مهمی را از مسیر دیدار شگفتی دیداری آغاز کند. هنرمندی که حتی در یک گفت‌وگوی روزمره کلماتش را شمرده و با دقت تمام انتخاب می‌کند، برای به ‌هم دوختن پاره‌های جزئیات آثارش هم، همان میزان دقت را به‌کار برده است.

انتظار این است که از دیدن جهان رنگارنگ این تابلوها دچار شعف و هیجان عاطفی شویم، اما همزمان که نشاندن هنرمندانه این همه رنگ و بافت در کنار هم را تحسین می‌کنیم خیلی زود می‌فهمیم که اینجا لزوماً چراغانی رنگ‌های شادی‌آفرین نیست، بلکه شاهد نورهای رنگینی‌ هستیم که به لایه‌ درونی‌تری از رنج و گفت‌وگوی زمانه تابیده است.

این‌جا در این‌ هیاهوی رنگ‌ها، سکوتی عمیق جاری‌ست. چنان تعادلی برقرار است که خبری از زورآزمایی فرم‌ها نمی‌بینی. همه‌چیز به‌نفع تفکری عمیق و درک شخصیِ سکوت تمام شده است. پاره‌های به هم دوخته، همان کلماتی‌ست که برای گفتن یک جمله کوتاه و عمیق، با دقت انتخاب شده‌اند، هیاهویی بر پاست اما من و تو، سکوت می‌شنویم.